Gatunek Homo Sapiens jest wyjątkowy pod wieloma względami. Jako jedyne ssaki lądowe, samice naszego gatunku przechodzą menopauzę, czyli okres w życiu kobiety, gdy wskutek zaniku czynności jajników całkowicie ustaje miesiączkowanie (1). Ponadto, w porównaniu do naszych najbliższych krewnych np. szympansów, mamy stosunkowo długo trwającą ciążę, której efektem jest bardzo niesamodzielny potomek. Co więcej jako gatunek mamy stosunkowo niewielkie odległości między kolejnymi ciążami. Dzieje się tak mimo, że ludzkie dzieci potrzebują znacznie więcej czasu w porównaniu z szympansimi do tego, aby osiągnąć jako taką samodzielność. Zarówno zjawisko menopauzy, jak i bardzo długi okres dzieciństwa, są pewnymi ewolucyjnymi nowościami, stąd naukowcy próbują dociec, kiedy te „nowości” w naszej ewolucyjnej przeszłości się pojawiły. Jednak do tej pory problematyczna była nie tylko ograniczona liczba kopalnych szczątków hominidów, ale również brakowało metody, która pozwoliłaby odczytać zapisane na tych nielicznych szczątkach informacje. Naukowcy z Uniwersytetu w Nowym Jorku właśnie opracowali metodę, która pozwala określić ze stosunkowo dużą dokładnością, kiedy nastąpiły ważne wydarzenia w życiu jednostki. Technika ta bazuje na badaniu korzenia zęba i powlekającego go cementu (kostniwa) (2).