Postaram się to wytłumaczyć na przykładzie poławiaczy homarów w stanie Maine (USA). Poławianie homarów to wysoce konkurencyjny biznes. Zwierzęta te pojawiają się w dużych skupiskach w dość nieoczekiwanych miejscach i czasie, dlatego informacja o tym, gdzie najlepiej poławiać homary, jest niezwykle cenna. W takich okolicznościach model ekonomiczny zakłada utrzymanie tej informacji w sekrecie. I tak właśnie było w dużym mieście portowym na wybrzeżu. Jednak Craig Palmer zUniversity of Missouri znalazł odstępstwo od tej, zdawać by się mogło, zdroworozsądkowej reguły. Zauważył, że w małej wiosce rybackiej nieopodal, informacje o tym, gdzie znajdują się duże populacje homarów, krążą dość swobodnie. W zasadzie każdy mieszkaniec wioski ma do niej dostęp, ponieważ informacje te są podawane przez radio. Każda jednostka na morzu znajdująca się w odpowiedniej odległości od nadawcy i mająca ustawione radio na odbieranie jego częstotliwości, mogła te informacje uzyskać. Czyli nadawca nie wie do końca komu tak naprawdę pomaga. Wie tylko, że prawdopodobnie odbiorcą jego komunikatu jest ktoś z jego rodzinnej wioski.